Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Κι αυτός ο πούστης ο ήλιος, δεν τελειώνει ποτέ


Όπως συνηθίζω να λέω κάθε φορά τέτοιες μέρες, η χρονιά αλλάζει όχι ο χρόνος. Η ζωή τσουλάει όπως θέλουμε και όπως επιλέγουμε. Γι' αυτό λοιπόν ας έχουμε δίπλα μας άτομα που θα είμαστε έτοιμοι να "πεθάνουμε" γι' αυτά. Άτομα που ξέρουμε πως μας δίνουν δύναμη, ζούμε με αυτά και από αυτά. Μεγαλώνουμε και έχουμε ανάγκη τη συντροφικότητα, το σεβασμό και την αλληλοκάλυψη. 

Το 17 πέρασαν πολλά άκυρα άτομα από τη ζωή μου, κακές "σχέσεις", υπερεκτιμημένες προσδοκίες, λάθος χειρισμοί. Ακόμα και άτομα που ήταν χρόνια στη ζωή μου κάποια στιγμή "έσπασαν". Δεν το κατηγορώ, ούτε το κρίνω ο καθένας φτιάχνει τη ζωή του όπως εκείνος νομίζει καλύτερα. Δεν έχω απαιτήσεις, θέλω μόνο ξεκάθαρες κουβέντες.

Ας έρθει λοιπόν το 2018 ομαλά και να ξεκινήσει η ιστορία μιας νέας "γλυκιάς συμμορίας" και να έχουμε δίπλα μας άτομα που δεν θα μας αφήσουν ποτέ να πέσουμε κάτω.

  

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου


Είναι που θες να πάρεις το όπλο σου και να αρχίσεις να ξεσκαρτάρεις σάπιες ιδέες, αρρωστημένα μυαλά, έρωτες και βλέμματα που στρέφονται αλλού όταν συνειδητοποιούν ότι είσαι εσύ.

Πολιτική και Έρωτας. Ελευθερία και Ζωή.

Έχουμε μέτωπα ανοιχτά παντού. Με σηκωμένες τις γροθιές και το δάχτυλο στη σκανδάλη κυκλοφορούμε μέχρι την τελική μας νίκη για να φέρουμε την Ελευθερία και τον Έρωτα στη θέση που τους αρμόζει και όχι εκεί που τα έχουν καταντήσει.

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Η ευτυχία σου, είναι μουγκή

Η λάθος αρχειοθέτηση της διαδικασίας στον τρόπο επίτευξης της ευτυχίας που έχουμε κάνει στην ζωή μας, είναι αυτή που μας κάνει δυστυχισμένους. Πάντα, τα συναισθήματά μας, καθορίζονται από αυτό που ακολουθεί, από αυτό που έρχεται. Από την κατάσταση στην οποία θα βρεθούμε και ανάλογα τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το παρελθόν, ενώ κρατά τα χαλινάρια και ακολουθεί την πορεία μας, ήταν κάποτε μέλλον, έγινε στιγμιαία παρόν και πλέον έχει μπει σαν άλλη μία σιδερένια μπάλα που σέρνουμε με το πόδι σαν τους φυλακισμένους.

Κυρίως λοιπόν, αυτό που μας κάνει δυστυχισμένους, είναι η κατάσταση στην οποία έχουμε να βρεθούμε. Αυτό, μαζί με την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε καταλήξει να ζούμε τον αιώνα της κατάθλιψης. Κάπως έτσι θα χαρακτηρίσουν οι επόμενες γενιές τις μέρες μας, αν υπάρχουν επόμενες γενιές, μιας και ο καταθλιπτικός συνήθως καταλήγει αυτοκαταστροφικός.

Για να γλιτώσει ο κόσμος από το πιθανό black out, θα πρέπει να αλλάξει την κατάσταση στην οποία ζει. Όχι με τα όπλα, όχι με την βία. Χρειαζόμαστε την ουσιώδη αλλαγή, την εσωτερική μας επανάσταση και να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο ζωής μας. Είναι αναγκαίο, να φτιάξουμε το παρόν και να διαμορφώσουμε το μέλλον. Αν καταφέρουμε να υπάρχουμε στα επόμενα χιλιάδες χρόνια, αν καταφέρουμε να προσαρμοστούμε στις αλλαγές που πάντα τελούνται στην φύση, αν ισορροπήσουμε μαζί της, τότε μόνο, θα λεγόμαστε Άνθρωποι. Αλλιώς, θα παραμείνουμε άνθρωποι, σαν εκείνα τα ζώα που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν και να εξελιχθούν. Δεν είναι και τόσο κακό βέβαια, είναι μια εξέλιξη και αυτή, στην εξέλιξη άλλωστε δεν υπάρχει καλό και κακό, απλά συμβαίνει.

Όμως, από την στιγμή που έχουμε την ικανότητα να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε έχουμε και τη δυνατότητα να αλλάξουμε αυτή τη συνθήκη. Επομένως, για να αποφευχθεί η εξαφάνιση, η κοινωνία των καταθλιπτικών πρέπει να γιατρευτεί. Για να το πετύχει, θα πρέπει -ευτυχώς- να γίνει χωρίς φάρμακα, χωρίς συνταγή γιατρού και χωρίς τους ειδικούς και τους παντός τύπου επιστήμονες. Για την ακρίβεια, πρέπει να αυτοϊαθεί. Αυτό θα γίνει μόνο αν κατανοήσει τα συμπτώματα και στην συνέχεια αναγνωρίσει την αιτία. Αλλά εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στην αναγνώριση της αιτίας. Τα συμπτώματα μπορούν να τα δουν οι περισσότεροι, με την αιτία έχουν ένα πρόβλημα πρεσβυωπίας και δεν μπορούν να την δουν. Είναι μακριά, είναι κάπου αλλού, σε κάποιον άλλον, πάντως όχι σε μας.

Η αιτία, δεν διορθώνεται με χάπια. Τα χάπια καταστέλλουν μόνο τα συμπτώματα, δίνουν μια προσωρινή λύτρωση και δυστυχώς, επανάληψη του συμπτώματος. Η αιτία, δεν διορθώνεται με προσευχή, η προσευχή καταστέλλει την κίνηση και την προσπάθεια, μεταθέτοντας την ευθύνη ίασης αλλού. Η αιτία διορθώνεται μόνο με πράξη, βούληση και υπομονή.

Χαμένοι λοιπόν όλοι μας, κάπου ανάμεσα στο κυνήγι της αόριστης και υποκειμενικής ευτυχίας, της καριέρας και του γάμου, τα “θέλω” των παιδιών και των εικονικών αναγκών τους, αναδύεται από μέσα μας η σαπίλα της κατάθλιψης. Βρωμάμε ως τα νύχια και ντρεπόμαστε να το ομολογήσουμε. Έχουμε παγιδευτεί σε έναν μικρόκοσμο που χάνουμε την επαφή με τους γύρω μας και ουσιαστικά δημιουργούμε μόνοι μας την θλίψη. Εάν πιστεύεις ότι τα λεφτά δεν είναι το παν, τότε γιατί τα κυνηγάς; Αν όμως θεωρείς ότι είναι το παν και τα έχεις, γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος; Με πόσα θα είσαι ευτυχισμένος; Πες μου το ποσό να σου κόψω μια ημερήσια επιταγή. Αν τα αποκτούσες, στην κοινωνία που ζεις, θα ήσουν ευτυχισμένος ή απλά θα ήσουν σε καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τους άλλους; Σου φτάνει αυτό; Και η κατάθλιψη; Τα λεφτά δεν μπορούν να την διώξουν παρά μόνο να την καταστείλουν. Τα λεφτά είναι το μαγικό μας χάπι λοιπόν. Αυτά, απλά εξαλείφουν τα συμπτώματα και μπερδευόμαστε νομίζοντας ότι αυτά είναι που φέρνουν την ευτυχία. Αλλά έστω και αυτό, δεν είναι άδικο που δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες για να πάρουν το “χάπι” τους; Αν το θεωρείς άδικο όλο αυτό, πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σε μια άδικη κοινωνία; Μια κοινωνία που σκοτώνει χιλιάδες παιδιά επειδή δεν τους δίνει τα βασικά... τροφή, νερό, στέγη, παιδεία και υγεία. Πες μου πώς μπορείς και είσαι ευτυχισμένος, κλεισμένος μέσα στον εγωιστικό εαυτούλη σου;

Δεν λέω ότι μπορείς σαν μονάδα και ατομικά να φέρεις την αλλαγή στον κόσμο, απλά λέω ότι σαν μονάδα μπορείς να αλλάξεις μόνο τον εαυτό σου και αυτά που θεωρείς ότι θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία. Και εκεί ακριβώς είναι που οδηγούμαστε στην λάθος αρχειοθέτηση που έλεγα στην αρχή. Αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους, είναι όλα όσα κυνηγάμε και όσα από αυτά έρχονται. Περιμένεις άδικα την στιγμή που θα σου κάτσει μια πιτσιλιά ευτυχίας για να πάρεις λίγο χρώμα, να το επιδείξεις στους καταθλιπτικούς φίλους σου, να νιώσεις σημαντικός για λίγο και μετά να ξανά χωθείς στα σκατά σου. Περιμένεις άδικα, πότε θα κάνει ξαστεριά, να πάρεις το ντουφέκι σου. Τόσο όμορφη εικόνα αλλά και τόσο λάθος. Μην περιμένεις να βγει ο ήλιος, παρ’ το τώρα μέσα στην βροχή και την συννεφιά. Κοίτα κατάματα την αιτία της κατάθλιψής σου, γίνε ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου, σημάδεψε, πάρε μια βαθιά ανάσα και πάτα την σκανδάλη. Χωρίς περιστροφές, χωρίς δειλιάσματα. Ακόμα και μέσα στην βροχή είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τον στόχο.

Η εσωτερική μας επανάσταση, βρίσκεται στο γεγονός ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την σκέψη, “τι έκανα τώρα για να είμαι ευτυχισμένος σε λίγο;” όταν κατανοήσουμε την πρόταση, τότε θα αρχίσουμε να χτίζουμε την ευτυχία που αύριο ίσως έρθει. Θα κατανοήσουμε, ότι αυτό που βιώνουμε για χρόνο, ποτέ δεν σταματά και ποτέ δεν γυρίζει πίσω. Θα αρχίσουμε να αρχειοθετούμε αλλιώς την διαδικασία. Για να είμαι εγώ ευτυχισμένος σε λίγο, πρέπει κάτι να κάνω τώρα. Δεν γίνεται να μεταφέρω την ευθύνη της ευτυχίας μου στην προσευχή και σε έναν αόριστο Θεό, ενώ την ευθύνη της δυστυχίας μου στον κακό άνθρωπο –πολιτικό-. Που είναι η δική μου ευθύνη απέναντι σε μένα; Γιατί μου την έκλεψαν; Την θέλω πίσω. Την χρειάζομαι!

Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε οι ζητιάνοι των θεών για ένα κομμάτι ευτυχίας. Πρέπει να σταματήσουμε να απλώνουμε το χέρι στα φανάρια των θεών. Αυτός που τα απλώνει σε εμάς, τουλάχιστον έχει αξιοπρέπεια… να φάει δεν έχει. Εσύ όμως, ενώ έχεις να φας, όταν απλώνεις το χέρι σου στον θεό για ευτυχία -όπως και να την έχεις αντιστοιχίσει-, αυτόματα, αναγνωρίζεις ότι δεν μπορείς να γίνεις από μόνος σου ευτυχισμένος και πάνω από όλα χάνεις και την αξιοπρέπεια που ίσως είχες.


Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Θα 'τανε δε θα 'ταν 15


Αλέξανδρε αυτή τη νύχτα θα την κάνουμε μέρα για σένα.. για τον Μιχάλη, τον Παύλο, τον Μπερκίν και όλους όσους σκότωνουν τα κράτη. Είναι χρέος μας.

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Ο τυφλός σου εαυτός


Θετική ενέργεια, γάλα αμυγδάλου, χαρουπάλευρο και ψωμί χωρίς γλουτένη. Όσοι πιστεύετε ότι αυτός ο ατομικισμός μέσα σε αυτή την κοινωνία είναι η απάντηση τότε θα ξυπνήσετε απότομα και βίαια. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και τότε, θα λέτε μπούδες περί ειρήνης, μη βίας και εσωτερικής γαλήνης. Ότι μέσα από την προσωπική αλλαγή αλλάζει και ο κόσμος. Συνεχίστε. Κάντε γιόγκα, διαλογισμό και κροσφιτ... ο εαυτός σας πάνω απ' όλα.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ας ξανασυστηθούμε


Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους, έχουν μια διάρκεια ζωής και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Έτσι και τώρα κάποια πράγματα έπρεπε να τελειώσουν, να κατεβάσουμε ρολά και να συνεχίσουμε. Πρέπει όμως και να ξανασυστηθούμε γιατί με κάποιους παραγνωριστήκαμε απ' ότι φάνηκε.

Εγώ είμαι ο Μανώλο, αγαπάω τους ανθρώπους που είναι "κουρέλια", τις "συμμορίες", αυτούς που πέθαναν γελοία, τους μαστούρηδες και τους φευγάτους γενικά, τους αλκοολικούς και τις ξανθές πόρνες πολυτελείας.

Είμαι Γαύρος και ζουλάω την οδοντόκρεμα από τη μέση. Μιλάω περί μπάλας, υπάρξεως, πολιτικών ιδεογραφημάτων, αγάπης και έρωτος.

Ξεκινάμε!